باور کن دنیای مجازی هم تلخی دارد ؛

              اینکه یک روز ؛

              که نباشی همه شان فراموشت میکنند

              مثل خوابی که بعد بیدار شدن به یادش نمی آوری !

                       باور کن فقط عادت میکنند ؛

                        به اینکه باشی و باتو خوش بگذرانند !

              به اینکه خاطرات خوبی را باتو داشته باشند عادت میکنند .

              فقط عادت میکنند که باشی !

              گاه برای داشتنت ، ماندنت ، بودنت علاقه ای ابراز میکنند ؛ دوستت دارمی را میگویند ...

                      اما تو جدی نگیر ؛

                          فقط عادت کرده اند !

              عادتشان است که به همه چیز عادت کنند .

              به بی تو بودن ، بی تو خندیدن و بی تو خاطرات شیرین داشتن هم عادت میکنند .

              همه ی دوستت دارم هایشان را جدی نگیر ...

              حال دیگر چه اهمیت دارد در دنیای مجازی چند دوست داری ؟

              دیگر چه اهمیت دارد اینجا کسی با خواندن حرف های چرندت عمق غمت را حس می کند یا نه ؟

              مهم واقعیت وجود توست ؛

              که عمریست تنهایی را به دوش میکشی .

              سخت است ، اما بالاخره توهم عادت می کنی !

              به تو حق می دهم رفیق !

              من هم برای فرار از واقعیت ، از خاکستری های زندگی ام ، برای پنهان کردن کاستی هایم اینجایم .

              لا اقل در اینجا آخر قصه را خودمان مینویسیم .

              بمان رفیق ؛ مسکن خوبیست !

              اینجا بمان ...

  پ نت : اینا همه رو گفتم که بگم...

              که چشام سر میخوره روی پیچ و تاب کلمه ها...

              که کلمه ها خنجر میشن و میشینن پشتم...

               که کلمه ها تناب میشن و گره میشن تا به دار بکشن ؛

              کلاغ سیاه و یاغی قصه های کودکی رو...